Om gelukkig te kunnen zijn, moeten ‘negatieve’ gevoelens ook de ruimte krijgen

Last van visioenen waarin veel behang voorkomt? Je bent niet de enige. Je wilt jezelf zien als een geduldige en koesterende ouder. Je wilt je kinderen positief opvoeden.
Waarom je toch dingen roept die niet helpen en waarvan je je had voorgenomen die nooit tegen je kinderen te zeggen, daar ga ik in dit artikel op in.

Positief opvoeden

Kinderen positief benaderen en motiveren, weinig mensen zullen het belang hiervan ontkennen. Voor hun zelfvertrouwen en om op te groeien tot stabiele volwassenen.
Zoals met bijna alles, is er ook een keerzijde.

Mijn kanttekening over ‘positief opvoeden’ is dat onplezierige gevoelens er niet meer mogen zijn. (Ik spreek liever van plezierige en onplezierige gevoelens, dan positieve of negatieve.)
We spelen mooi weer. We doen onecht. We moeten op eieren lopen. Dat kost zoveel energie en concentratie dat blijdschap ook binnengehouden wordt.
Daarnaast voelen kinderen je feilloos aan. Al doe je vrolijk, er is toch spanning.
Dan kun je beter meteen de lucht klaren. Wees dan liever authentiek.
Alles wat je onderdrukt , komt een keer naar boven en vaak veel explosiever dan als je je gevoel meteen zou uiten.

Lucht geven aan je gevoelens

Natuurlijk moet je je woede niet gaan uitleven op je kind. Als je merkt dat je reactief bent, tel dan eerst tot tien. Adem diep en beheerst in en uit. Zo geef je letterlijk lucht aan je gevoelens.
Je voelt niet voor niks boosheid. Weliswaar ben je zelf verantwoordelijk voor je gevoelens.
Zeker een klein kind doet wat het doet en is onschuldig de reacties die daarop volgen. Het is nog lerend en kwetsbaar. Manieren zijn nog niet vanzelfsprekend. Alles is nieuw.
Wel kan het zijn dat je aan jezelf voorbij bent gegaan. Er is geruime tijd een behoefte niet vervuld of je hebt het gevoel dat er over je grenzen wordt gegaan.
Het kan zijn dat je te weinig waardering ervaart voor wat je allemaal doet.

Op een beheerste manier mag je best soms een beetje boos zijn op je kind. We zijn gewoon mensen, met een heel palet aan gevoelens. Zolang je kind het zelf maar accepteert.

Bijvoorbeeld als je kind op de muren aan het tekenen is. Een strak gezicht en rustig maar duidelijk zeggen: “Papier is om op te tekenen, muren niet”, dan weet het kind waar het aan toe is. Je zegt niet dat híj verkeerd is.
Zeg je met een glimlach: “Dat is eigenlijk niet de bedoeling”. Dan denkt je kind waarschijnlijk dat het wel goed zit, je lacht immers. 😉

Verwijdering

Ik maakte het als tiener vaak mee. Mijn lieve, harmonieuze vader die ineens onbeheerst tegen me uitviel. Ik in shock en verwarring. In de overtuiging dat ik wel een onmogelijk kind zou zijn. Nu was ik af en toe wel. 😉 Vaak was dit juist een reactie op en niet de oorzaak van de verwijdering. Ik ben bereid tot zelfreflectie, maar dit durf ik rustig te stellen.

In feite probeerde hij iedereen tevreden te houden. De school, zijn vriendin. Hij liet zich leiden door hun maatstaven. Ik had geen autoriteit.
Hoewel we diepe gesprekken konden hebben, kon ik hier niet met hem over praten. Hij merkte wel dat ons contact stroever werd, maar dacht dat dit een noodzakelijk kwaad was. De omgeving had hem wijsgemaakt dat hij tekortschoot als vader als hij meeging in mijn belevingswereld. Pas jaren later is de band wel hersteld en besefte hij dat hij op een dwaalspoor wordt gezet.
Eerlijk zijn naar jezelf kan voorkomen dat je je te veel laat leiden door adviezen van anderen.

Droog je tranen

Bij veel ouders herinneren de tranen de van hun kinderen hen aan hun eigen kinderverdriet. Dat verdriet willen ze hun kinderen besparen. Begrijpelijk. Je wilt dat je kind blij is.
Onbewust denken we dat als de traantjes gedroogd zijn, dat het verdriet dan ook over is.

Gevoelens lossen echter pas op als we ze kunnen uiten en ons begrepen voelen.
Een paar maanden geleden zag ik een huilende kleuter in de armen van zijn vader, op weg naar de auto. Hij klonk verdrietig. Met horten en stoten kwam het eruit. “Hou nu maar op met huilen”, zei de vader.
Een gemiste kans. Als een kind mag uithuilen en zich veilig en gezien weet, zal het daarna weer opgelucht zijn. Als ouders het huilen proberen te stoppen, lijken kinderen juist harder en langer te huilen. De emoties worden groter. Alsof ze vechten om gehoord te worden. De drang om te huilen kan bovendien sterker zijn dan zijn ratio of wilskracht.
 
Als een kind zich bezeert (wat hoort bij het opgroeien) en het wordt liefdevol opgetild en getroost, dan zal het snel weer opgelucht zijn en verder spelen. De spanning is daadwerkelijk opgelost. Het lichaam voelt weer goed. Dat maakt het kind juist veerkrachtig. Het leert dat de pijn of het verdriet ook weer over gaat. Dat het echt overkomelijk is.

Ups en downs

Natuurlijk zitten zelfs de gelukkigste mensen wel eens minder goed in hun vel. Dat hoort bij de gewone ups en downs. Als het basisgevoel maar vrede, liefde en vreugde is.

Jezelf liefhebben en goed voor jezelf zorgen is belangrijk.
Heb je behoefte aan waardering? Schrijf dan eens op je waardeert aan jezelf. Voelt bijna alles wat je doet als een verplichting? Dan kan meer speelsheid geen kwaad. Iets doen waar je zin in hebt. Bijvoorbeeld dansen, zingen of sporten. Zoek een uitlaatklep die bij je past.

Veel activiteiten kun je je kinderen in meenemen. Je hoeft dan niet te wachten tot je een vrij moment hebt.
Heb je behoefte aan rust aan je hoofd? Leer mediteren. Een paar minuten aandachtig zijn en voelen wat je voelt. Ook hier kun je je kinderen in betrekken. Het helpt om zich bewust te worden wat ze voelen en hun innerlijke stem te volgen.

Het luistert soms heel nauw en verschilt per situatie wat je kind nodig heeft. Ik hoe weet hoe verwarrend sommige adviezen zijn. Je wilt gewoon een fijne band met je kind. Je wilt dat hij zich gezien en gehoord voelt.
Ik hou je vrij van onzinnige adviezen en algemene waarheden. In plaats daarvan kijk ik mee en koppel terug wat er nodig is.

Sarah Morton
kind-zijn@kpnmail.nl
Tel: 06-16069732
WhatsApp: 06-83992975