Als kind hebben de meesten van ons niet van huis uit meegekregen dat we goed zijn zoals we zijn. We werden voorwaardelijk geaccepteerd. Onze ouders hielden van ons, maar reageerden vooral op ons gedrag. Ze misten kennis en vaardigheden. Je kreeg bijvoorbeeld liefde en positieve aandacht als je je ‘goed’ gedroeg. Was je overstuur, dan moest je op de gang afkoelen. Afwijzing is pijnlijk en beangstigend voor een kind. Zeker als ze nog klein zijn willen ze in verbinding zijn.

Vorige week nog zag ik een jongetje van 2.5 of 3 jaar. Bij de kassa was hij aan het huilen en hij klonk verdrietig, niet drammerig.
De oma zei herhaaldelijk. ‘Nu is het klaar!’ Ze ontweek echt contact.
Zodra het jongetje liet merken dat hij er is, moest hij ophouden. De hele tijd tijdens het boodschappen doen zat hij rustig en dat zei ik ook. De oma antwoordde wijselijk niet, maar er kwam ontspanning. Ze deed ineens lief tegen het jongetje, troostte hem.
De bedoelingen zijn vaak goed. In mijn artikel Het verschil tussen emotionele verwaarlozing en affectieve verwaarlozing leg ik uit dat ouders liefhebbend kunnen zijn en hun kinderen kunnen koesteren, maar hun emotionele behoeften niet goed kunnen zien.

Kinderen zijn nog puur en direct in hun gevoelens en verlangens, maar ouders begrijpen niet altijd waar het gedrag vandaan komt. Vervolgens gaan ze erop reageren door het te sussen of af te kappen.
Als de tranen van je kind bij jou gevoelens naar boven halen, probeer dan je niet daarin mee te laten slepen. Kijk het aan, ga in contact met je kind. Achterhalen wat het kind echt nodig heeft. Ook als het kind schreeuwt om een ijsje, heeft die misschien behoefte aan contact. Of hij wil spelen. Een kind wil zich goed en compleet voelen. Zich thuis voelen, ook buiten de deur. Er mogen zijn, precies zoals hij is. Hij gaat allerlei strategieën bedenken om die behoefte vervuld te krijgen. Op een negatieve manier om aandacht vragen of om snoep en cadeaus. Afleiding zoeken. Of juist lief doen en hun best doen in de hoop liefde en erkenning te krijgen.
Vaak zijn mensen zichzelf niet bewust van hun eigen reactiviteit. Omdat ze als kind ook zo bejegend zijn. Van generatie tot generatie wordt dit doorgegeven. Die patronen zitten vaak zo diep, dat ze moeilijk te doorbreken zijn. Toch is het mogelijk.

Er is een belangrijk verschil tussen schuld en verantwoordelijkheid.
Een schuldgevoel helpt meestal niet om de koesterende ouder of grootouder te worden die je wilt zijn. Schuldgevoelens kunnen je in een neerwaartse spiraal trekken. Je wordt dan heel gevoelig voor de mening van anderen, die je de verkeerde weg wijzen. Je maakt keuzes die niet liefdevol zijn naar jezelf en naar je kind.

Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gevoelens en gedrag, je er bewust van zijn, daarmee kun je positieve veranderingen creëren. Jezelf en anderen vergeven. Oprecht kiezen het anders te doen. Dat is een proces, dus verwacht niet dat het in een keer goed gaat. Je kunt bijvoorbeeld opschrijven hoe je wilt dat je gezinsleven eruitziet. Hoe wil je dat je kinderen zich voelen bij jou?
Als schrijven niet jouw ding is kun je het visualiseren. Zorg dan dat dit beeld werkelijk voelt, dat het over jouw gezin gaat. Geen oppervlakkig plaatje uit een tijdschrift.
Je kunt je wensen ook inspreken.

Door lief te zijn voor jezelf en geduld met jezelf te hebben, geef je je kinderen iets waardevols mee. Kinderen zullen positief reageren op de liefdevolle sfeer. Zij maken de veranderingen bewust mee. Ze knappen niet pas op als je bent waar je wilt zijn, maar al bij de eerste aanzet.
Wanneer je terugvalt in oude patronen, zullen zij ook weer terugvallen in ongewenst gedrag.
Wat dat betreft kunnen kinderen je echt spiegelen.
Ik heb zelf ook zo mijn blinde vlekken. Wanneer ik niet verbonden ben, merk ik dat meteen aan de mensen die dicht bij me staan. Familie en vrienden.

Een moeder vertelde me jaren geleden dat haar zoon, die zich vaak achtergesteld voelde, weer toenadering zocht en zich kon ontspannen, als zij haar hart opende en hem accepteerde.

Wil je dat ik meekijk en meedraai in het gezin? Ik kan je de weg wijzen om de ouder te worden die je wilt zijn. Om onvoorwaardelijk van je kinderen en van jezelf te houden.

06-83992975

redactie@dus-sarah-morton.info

Daarnaast heb ik een boek geschreven.
Wat je niet verteld is, over kinderen in de baarmoeder, in het gezin en in de maatschappij.
Hoe de ervaringen in onze jeugd doorwerken in ons volwassen leven en ons doen en laten.
Hoe we ons kunnen bevrijden van patronen en vrij kunnen zijn.

Wat je niet verteld is. 2e herziene druk.