Photo by Jelleke Vanooteghem on Unsplash

Wie heeft het niet meegemaakt? Je zegt of doet iets, en al snel merk je dat er iets niet klopt. Een moment later verschijnt er een blos van gene.

Ik doe hier aan zelfreflectie. Ook ik glij wel eens uit. Hieronder deel ik mijn Bloopers in de omgang met kinderen.

Leren schrijven

Ik was 19. Mijn zusje van toen 6 jaar had interesse in leren lezen en schrijven, maar de vrije school begon daar pas mee als kinderen 7 waren. Op een ochtend, tekende ze letters op papier.  Ze vroeg: “staat er …?”
Haar voor- en achternaam.
Ik begon letterlijk op te lezen wat er staat. “Nee, er staat…”

Een paar seconden te laat besefte ik dat ze zichzelf aan het leren schrijven was. Was ik haar nu emotioneel aan het verwaarlozen? Ze had haar (bijna)doorbraak willen delen en ik zag alleen wat er letterlijk stond. Soms was ik zo traag van begrip. 
Ze was al enthousiast naar haar vader gerend. Hij was ook enthousiast.
Zijn vriendin was er ook, een uiteraard werd mijn misser breeduit gedeeld. Mijn zusje kon al jong mooi pianospelen. Hele liedjes. Het raakte me en gelukkig kon ik hier wel mijn waardering laten blijken.  


Kinderdagverblijf

Op het eerste kinderdagverblijf waar ik stageliep, mocht ik liedjes zingen met de kinderen. In een map stonden allemaal bekende kinderliedjes.
Op een gegeven moment wilde ik “Zwarte piet ging uit fietsen”, gaan zingen. Daar stak de leidster een stokje voor. Het was pas over twee maanden Sinterklaas en we moesten ze niet al die tijd in spanning laten zitten. Ik schaamde me voor mijn ondoordachte actie.
Het was overigens een fijne stageplek, waar ik het vertrouwen kreeg om activiteiten met de kinderen te ondernemen.
 

Op een ander kinderdagverblijf. Een baby liep aan mijn hand. Hij leek al best stevig te stappen. Om te kijken of hij op eigen kracht kon stappen, liet ik zijn hand los.
“Hij kan nog niet zelf lopen!” riep de leidster.
Hij viel naar achter en landde (gelukkig) op zijn billen. Hij hoefde niet eens te huilen. Meteen richtte ik mijn aandacht op hem.

Op hetzelfde kinderdagverblijf, zei ik automatisch ‘eet smakelijk’, toen de kinderen aan een gedekte tafel zaten. Een jongetje van drie wees me erop: “We moeten eerst bidden.”
Het was een Christelijk kinderdagverblijf en wist dat er gebeden werd voor het eten.

Buurmeisje

Ik speelde graag met mijn buurmeisje, toen nog geen twee jaar. Er was een mooi samenspel. We hadden het allebei naar ons zin, met een berg speelgoed. Toen de buren tot mijn verdriet gingen verhuizen, wilde ik mijn buurmeisje een babypop cadeau doen. De buurvrouw keek er sceptisch naar. De pop was geschikt voor kinderen vanaf drie jaar, zei ze. Ze zal het haar dochter later wel geven.
Toen was ik pas een jaar of negen, de buurvrouw zal het vast wel begrijpen.

Fouten maken is niet erg

Iedereen heeft wel eens een ‘oeps’ moment. Sommige bloopers zijn best grappig, sommige minder.
Ga je dan af als een gieter, of maakt het je juist menselijk? Vaak is het wat we er zelf van maken. Is het geen waardevolle boodschap om aan kinderen mee te geven, dat we allemaal fouten maken en dat niet erg is?
Ook fouten in de opvoeding zijn niet per se schadelijk, zeker niet als we ervan leren en ze weer rechtzetten. Door toe te geven dat je het ook wel eens niet weet en je vergist, geef je juist het goede voorbeeld.

Als je je eigen fouten ontdekt of erover liegt, leer je je kind te jokken.
Zelfrelativatie is een oplossing. Je hoeft het niet perfect te doen. Door fouten ontwikkelen we ons en leren we over onszelf.
Het ‘oeps’moment is juist een teken dat je alert bent en je bewust bent van wat er gebeurt. Zodat je kunt bijsturen.

Wil je je blooper delen? Dan kan onderaan het artikel, of via deze contactgegevens

kind-zijn@kpnmail.nl
Tel: 06-83992975