DeNieSakind

Hoe het contact is tussen ouders en kind en wat het kind nodig heeft, zie ik snel. Of de ouder zich bewust is van het kind. Soms zie ik ouders die hun kind niet aankijken. Als het kind contact probeert te maken, dan zegt de ouder bijvoorbeeld op goed geluk ‘ja’ of ‘nee’.

Als een ouder een goede band heeft met het kind, zie ik dat vaak ook snel. Ze zijn zich van elkaar bewust, ook als ze niet actief met elkaar bezig zijn. Er is aandacht voor elkaar, ook tijdens bezigheden als boodschappen doen. Het kind wordt erbij betrokken.
Kinderen die omringt worden met liefde, zijn vaak ook socialer en relaxter.
Ook als de ouder het kind vermanend toespreekt, is dat met liefde en respect en niet vanuit frustratie.

Sinds een jaar ben ik bezig met Kind-Zijn, een initiatief om kinderen hun stem terug te geven.
Van binnenuit groeide de behoefte om iets voor kinderen te betekenen.
Via Facebook kreeg ik een uitnodiging van een vader. Niet om zijn gezin te begeleiden, maar voor een ontmoeting en eventuele samenwerking.
Hij had mijn boek gelezen en hij zag veel van mijn ideeën terug in het dagelijks leven bij het opvoeden van de kinderen. Al een aantal jaar is zijn partner zich meer bewust van het ouderschap. Bij haar eerste twee kinderen uit een eerdere relatie volgde ze meer nog de heersende opvoedkundige ideeën zoals bijvoorbeeld het zelf in slaap laten vallen van de kinderen. Deels volgde ze ook al haar eigen weg. Zo voelde ze dat ze borstvoeding wilde geven en heeft dat toen ruim anderhalf jaar gedaan bij beide kinderen en ook droeg ze regelmatig haar kinderen op haar lichaam in de draagzak.
“Door het beleven van je eigen kinderen, word je beetje bij beetje bewust van wie je zelf eigenlijk bent en ga je steeds meer nadenken over de wijze waarop je naar het leven kijkt en of het wel past en werkt in je dagelijkse praktijk bij het opvoeden van je eigen kinderen. Kinderen zijn immers spiegels van ons zelf en we zien ons eigen gedrag direct terug, of we het willen of niet,” zegt ze. Stap voor stap werd zij steeds meer bewuster (zij noemt het ook wakker worden) en durfde zij meer naar haar intuïtie en eigen inzichten te gaan leven, waarbij het volgen de behoeften van haar kinderen vanzelfsprekender werd.

Het gezin voelde meteen heel welkom. Ik voelde me niet bekeken, zoals bij veel andere kennismakingsgesprekken.
Er heerste een liefdevolle, haast serene sfeer.
De jongste kinderen waren er. Hun zoon van vier en dochter van twee. Kinderen met een open blik en een gezonde blos. (De oudste twee kinderen waren bij hun vader). In gesprek vertelde de moeder dat zij allebei meegaan in het ritme en behoeften van beide kinderen. Hierdoor vinden er dan ook nauwelijks driftbuien meer plaats. De kinderen worden begrepen waardoor ze van jongs af aan leren om ook begrip te hebben voor de wereld om hun heen. En ze ook zonder probleem meebewegen als we op pad gaan om bijvoorbeeld boodschappen te gaan halen.
“We zien hen als gelijkwaardige individuen….en dat is ook heel leuk. Je hebt dan voor mijn gevoel ‘echt’ contact met je kind en samen breng je dan de dagen door met elkaar. Natuurlijk zijn er grenzen, maar het zijn grenzen die passen bij de leeftijd en niet grenzen, die onze ‘ongemakken’ bijvoorbeeld dienen. Wij bepalen niet hoe ze zich moeten gedragen, ze mogen zichzelf zijn. En ja, natuurlijk spreek ik ze aan op hun gedrag als het ´echt´ nodig is, en op een zoveel mogelijk rustige en liefdevolle manier.”
Onlangs vertelt de moeder, dat haar dochtertje van twee een pak rietjes uit de supermarkt wilde hebben, terwijl er nog voldoende rietjes thuis lagen. Dochtertje werd boos en wilde niet meer verder. Dit duurde even, en de moeder begreep wat er aan vooraf ging (dat ze het initiatief van haar kind te snel afwees en niet uitlegde waarom de rietjes niet nodig waren).
De moeder bleef aanwezig bij de emotie van haar dochtertje en ze zaten rustig op de grond bij de rietjes in de supermarkt. Dus zij probeerde het niet weg te sussen of afstand te nemen, want daarmee zou ze haar kind afwijzen. Zij bleef gewoon wachten tot de emotie wegebde. En dat is dus elke keer vrij vlot! Omdat dochtertje begrepen wordt en het allerbelangrijkste is: dat ze wordt geaccepteerd om wie ze is, zegt moeder. Het meisje loopt dan ook 95% van de tijd met een open, vrolijke en blije blik rond. Haar uitstraling is warm en zacht.
Als dochterje op de bank zit, vraagt ze of ik bij haar kom zitten om een boekje voor te lezen. Het is zichtbaar dat zij vol vertrouwen de wereld instapt.

De kinderen hebben me graag om zich heen, al kunnen ze aan het begin de kat uit de boom kijken. De vader merkte op dat ik hen in hun waarde laat, hen geen contact opdring. Inderdaad ontdooien de kinderen snel en voelen ze zich op hun gemak. Gewoon samen tijd doorbrengen, zonder verwachtingen.

Bij hun zoon van vijf hebben de ouders gekozen voor een rustige overgang naar school. Hij gaf het zelf sterk aan. Hij wilde niet in een keer alleen gelaten worden en had zichtbaar de steun nodig van zijn ouders. Daarbij komt dat hij daar extra gevoelig voor is, het duurde namelijk ook even voordat hij bij oma en opa ging spelen. Tenminste, de ouders geven aan dat als een kind goed gehecht is, het duidelijk zijn grenzen aangeeft als het bijvoorbeeld gaat om nieuwe omgevingen als school eigen te maken. Dat een kind op een gegeven moment vanzelf de interesse en nieuwsgierigheid heeft om de wereld om zich heen te ontdekken. Belangrijk is dat het tempo van ieder kind gerespecteerd wordt. Kinderen weten heel goed wat er bij hun past, mits je je ervoor open kunt stellen en daar gehoor aan kunt geven in de dagelijkse praktijk.
In ieder geval, was bij hem te zien dat als hij het nog te spannend vond, zijn ademhaling omhoog ging in zijn lichaam, hij koortsig en moe werd, en zijn blik niet meer straalde. Hij ging dan op slot.

Zijn moeder maakte de verbinding met de zware bevalling die zij met hem samen heeft gehad in het ziekenhuis. In een bepalende, angstige en onzekere sfeer heeft ze hem ter wereld gebracht. Verder heeft ze de eerste nacht in het ziekenhuis toegestaan dat haar zoontje op de babyzaal te slapen werd gelegd, omdat zij nog aan het bijkomen was van de zware bevalling. Deze twee ervaringen, zijn zijn eerste ervaringen op Aarde geweest, waarbij de verbinding met haar en daarmee met de wereld om hem heen, al kwetsbaar aanvoelde, vertelt ze.

Een baby kan zichzelf nog niet geruststellen en kan zichzelf nog niet redden. Het heeft negen maanden in de buik van de moeder gezeten en heeft haar zorg en liefde hard nodig. Op dat moment had haar zoon geen weet van dat er een einde zou komen aan de eenzaamheid. Dat hij weer herenigd zou worden met zijn moeder.

Voor nu hadden ze met de school afgesproken dat een van hen bij hem kon blijven, totdat hij eraan toe was om afscheid te nemen. Stapje voor stapje konden moeder en vader steeds verder weg zijn van de klas, als hij maar wist waar zij precies waren en de toegang naar hen vrij was. Hierdoor heeft hij steeds meer (zelf)vertrouwen gekregen en kon hij langer zonder zijn ouders.
Hij werd emotioneel steeds veerkrachtiger, maar desondanks bleef de school dit proces merkbaar lastig vinden. Het blijven ruimte geven aan deze wijze van begeleiden aan een kind met ouders erbij was anders dan gewend en bekend (binnen de reguliere pedagogiek), ondanks dat de ouders de op dat moment gemaakte vorderingen steeds zichtbaar konden maken. De ouders zijn wel achter hun visie en gevoel blijven staan. Ze gaan uit van wat hij nodig heeft, ze geloofden hierin en konden hem daardoor op zijn tempo blijven laten wennen. Ook zij willen dat hij gewoon mee kan draaien op school. Maar wel als hij eraan toe is.
Intussen heeft hij zijn angst overwonnen en gaat hij vanuit zijn eigen vrije wil hele dagen naar school, zonder dat zijn ouders erbij hoeven te blijven! Hij wil graag leren en doet vol levenskracht mee.

Met hun zoon komt het wel goed. Hij heeft ouders die van hem houden en zich in zijn belevingswereld verplaatsen.

De derde keer dat ik langskwam bij deze ouders, wilde hun dochtertje spontaan yoga doen. Ze hadden er ook een boek over en dat vond zij prachtig. Misschien voelt ze intuïtief al aan dat het haar terugbrengt in haar wezen en in haar lichaam.
We deden samen met haar moeder verschillende oefeningen. Dat was inderdaad leuk!
Vader was met hun zoon aan het sporten. Hij oefende voor een marathon en zoontje fietste mee.
Toen ze terug waren, deden we een gezelschapsspelletje. Ook heb ik met de kinderen Sjamaanse muziekinstrumenten bespeeld.
De kinderen hielpen mee met de tafel te dekken voor het eten. Dat deden ze uit zichzelf. (We aten noedels die van rijst waren gemaakt, gebakken groenten, soya en rauwkost)
Hoewel er wat drukke momenten waren (de zware eettafel moest bijvoorbeeld teruggezet worden, want de avond daarvoor moest hij wijken voor een Sjamanistische Avond die de moeder had begeleid bij hun thuis), was het erg gezellig. De kinderen straalden. Ze hebben een sprankelende energie. Nieuwsgierig naar wat het leven hen brengt.
Het contrast met kinderen die elke dag moeten vechten om wat liefde, aandacht en gezelligheid, doet pijn in mijn hart.

Dat deze ouders me dat vertrouwen geven (dat ik mee mag draaien in hun gezin) ontroert me. Hoewel ik me in het contact met kinderen gelijkmatig opstel, niet makkelijk mijn geduld verlies en hen in hun waarde laat, zijn er veel mensen die me voelbaar en zichtbaar wantrouwen. Zodra ´mijn autisme´ wordt gezien, zou het ineens niet meer te verantwoorden zijn om me met zulke kleine kinderen om te laten gaan. Stel dat er iets gebeurt!? Dat heeft mij zo onzeker gemaakt dat ik me een tijdlang niet eens in de buurt van kinderen durfde te begeven. Als er een zou vallen, zou ik nog de schuld krijgen. Nu is dat gevoel gelukkig aan het wegzakken.

Als de kinderen op bed liggen, praten we na.
De moeder organiseert weekenden voor gezinnen om op adem te komen. ‘Reis naar je Eigen Natuur’, heet het. Dat is op een boerderij, een prikkelarme omgeving met natuur om hen heen. Mensen komen bij zichzelf. Het kan ouders en kinderen helpen om hun band te versterken en elkaar beter te leren kennen. Even geen haast, druk en moeten. Binnenkort gaan ze zelf verhuizen naar een eigen boerderij in de Achterhoek en willen ze een deels zelfvoorzienende, natuurrijke en creatieve omgeving scheppen waar ouders en kinderen kunnen verblijven, tot rust kunnen komen en daarin begeleid kunnen worden op een intuïtieve (sjamanistische) wijze met dieptecounseling. Het wordt een omgeving waar je even samenleeft met elkaar, je samen kookt, samen muziek maakt en ook waar je even met jezelf samen met je kind kunt zijn.
Ook willen ze een evenement opzetten over autisme. Ze willen zowel ervaringsdeskundigen als andere professionals uitnodigen en verbinden met elkaar. Zodat er op een verfrissende, respectvolle en diepgaande manier naar ´autisme´ gekeken kan worden.
Volgens sommigen is autisme een type mens, volgens anderen komt het door trauma’s.
Een goede vriend van mij legt een link tussen toxische belasting en autisme. In de verschillende visie’s zit mijns inziens een kern van waarheid

Ik vertelde nog tegen de ouders over een boek die ‘mijn’ Sjamaan (Miranda) had geschreven: Leven vanuit het loslaten van Al. ‘Dan benoem je meteen de alomvattende en daarmee moeilijkste levensles!’ kreeg ik te horen van de moeder, want zelfs je eigen kinderen, zijn je kinderen niet…..aldus Kahlil Gibran. Ook Boeddha heeft hierover geschreven als het gaat om ´onthecht´ te zijn, zelfs van je kinderen.
Mooi om te zien, is dat ze zelf minimalistisch leven. Hoewel er vier kinderen wonen, staat de woonkamer niet vol speelgoed. Er zijn wat boeken, spelletjes en muziekinstrumenten. De kinderen hebben ook speelgoed, maar niet zoveel dat ze erover struikelen.
Als je alleen de spullen hebt die je nodig hebt om prettig te kunnen wonen, wordt het leven ook lichter en eenvoudiger.
Wat heeft een mens nodig? Voeding, water, een bed, een dak boven zijn hoofd. Liefde en aandacht voor elkaar.
Hoe meer je thuis bent in je wezen en natuur, hoe minder je afhankelijk bent van zaken van buitenaf.

Mocht je meer willen weten over de activiteiten van deze ouders dan kun je hun website www.zielevonk.nl of de facebookgroep Reis naar je Eigen Natuur bezoeken.