Op een festival dat ik onlangs bijwoonde (voor de publicatie van het nieuwste boek van een vriend van mij) waren een paar professionele straatdansers.
Een klein meisje van een jaar of twee, deed spontaan mee en had duidelijk plezier. Zij was volop aan het dansen en imiteerde de professionals.
Dit maakte het gebeuren pas echt feestelijk. Het is mij veel duidelijker bijgebleven dan het boek waar het festival om draaide. 😉

Later sprak ik de moeder, terwijl het meisje vrolijk rondliep.
Ik zei hoezeer ik ervan genoot om een kind gelukkig en vrij te zien en dat er een open en harmonieus contact was tussen moeder en kind. Ook als ze niet actief met elkaar bezig waren, was er verbinding.
De moeder zei: “Ja, inderdaad. Kinderen horen er ook gewoon bij. Niet dat alles om kinderen draait, maar ze maken deel uit van het gezin.”
Dat klinkt allemaal heel logisch en gewoon, maar hoe vaak zie je niet dat kinderen buitenspel worden gezet?

Kostbare momenten

Op een treinstation had de moeder van een klein jongetje (20 maanden schat ik) het geduld om hem zelf de trappen te laten overwinnen. Ze hield hem liefdevol bij de hand, maar liet hem zijn eigen tempo bepalen. Ze maakte geen haast. Hij deed zo veel ervaring op met verschillende bewegingen, iets zelf doen en hoogteverschillen.
De meeste ouders zouden het kind oppakken en naar boven dragen. Of veel erger (en gevaarlijker) het kind in de buggy de trap op dragen.

Misschien zijn de mooie momenten die ik zie ook maar momentopnamen.
Maar het is niet alleen het gebeuren waar ik naar kijk. Ik zie ook de uitstraling.
Eenmaal op het perron gaf ik de moeder een compliment dat ze de tijd voor hem nam om hem iets zelf te laten doen. Ze lachte vriendelijk en straalde.
Nu droeg ze het kind wel in haar armen. Ze lachten en praatten samen. Het ging heel natuurlijk, er was niets overdreven of gemaakt aan.
Het lijkt dat ze ieder moment intens beleven, terwijl het toch een alledaagse situatie is; wachten op de trein.
Toch hebben we altijd de keus om een moment aan ons voorbij te laten gaan, of deze te ervaren.
Deze moeder en dit jongetje lijken dit uit zichzelf en van nature te doen.
Zo’n klein geluksmoment kan mijn hele dag goedmaken.

Kostbaar leven

Kinderen veranderen snel, zeker de eerste jaren van hun leven. Deze jaren zijn vermoedelijk het meest van invloed op hoe zij zich verder zullen ontwikkelen en wat voor mensen zij zullen worden.
Ouders die de tijd nemen voor hun kinderen, hebben begrepen waar het ouderschap om gaat. En dat heeft niets te maken met alles om het kind laten draaien of het kind overladen met aandacht, maar wel beseffen dat het leven kostbaar is en de tijd die je samen bent, koesteren.

Eigen ervaringen

Daarnaast is het ook prima dat een kind weleens iets voor zichzelf kan doen en zijn eigen ervaringen op kan doen.
Als een kind in z’n eentje aan het spelen is of met andere kinderen, dan is de aandacht van een volwassene niet altijd nodig of wenselijk. Als opvoeder kun je dan het beste van een afstandje stilletjes meegenieten en beschikbaar zijn voor als de kinderen het nodig hebben.
Ongevraagde aandacht kan zelfs maken dat het spel stopt!

De beste garantie om een gevoel van verveling te creëren is het kind te overladen met aandacht en zaken waar het niet om heeft gevraagd en die het niet nodig heeft.
Het kind wordt zo afhankelijk van anderen om vermaakt te worden. Hij ervaart geen ruimte voor eigen initiatief, creativiteit en fantasie.

Natuurlijk ouderschap

Bij deze een mooi filmpje over natuurlijk ouderschap: Hoe kun je beschikbaar zijn zonder altijd met je kind bezig te zijn?
Hoe neem je een kind echt serieus, hoe klein het ook is?
https://www.youtube.com/watch?v=cmDTGEIv5h0
Natuurlijk ouderschap: Niet kind-gericht zijn. Wat is dat?

Bijvoorbeeld het kind zelf laten eten en niet (vaak op een onbedoeld pijnlijke manier) de aandacht vestigen op elk hapje dat het kind neemt.
Ook vertelt deze moeder dat als haar kind zich bezeert, ze dan eerst even kijkt hoe het kind zelf reageert en wat het nodig heeft. Een kind reageert namelijk ook op de emoties van de ouder.
Als het kind uit zichzelf gaat huilen, dan troost ze haar. Als het vrolijk weer opstaat, dan laat ze haar begaan.
Als de moeder aan het koken is en het kind wil opgetild worden, dan tilt ze haar kind op (beschikbaar zijn) en gaat ondertussen verder met haar bezigheid.
Ze is zich constant bewust van het kind, is er mee in verbinding, maar is niet continu actief met het kind bezig.
Het kind maakt deel uit van het gezin en gaat ook zo jong als het is meedraaien.
De moeder vertelt dat haar kind verrassend weinig huilt en als ze huilt dan duurt dat maar even. Ook andere mensen (zoals vrienden en kennissen) valt dit op.

Natuurlijk ritme

Met dit natuurlijke ritme kunnen ouders een eigen leven hebben, terwijl het kind zich ook optimaal kan ontwikkelen en zijn plek heeft in het gezin. Als de ouders vertrouwen hebben in hun kind, dan ontwikkelt het kind ook vertrouwen in zichzelf.

In het filmpje over het belang van lichaamscontact en ingaan op de signalen van het kind, legt dezelfde moeder uit hoe belangrijk het voor de neurologische en sociale ontwikkeling van een baby is om gedragen en gekoesterd te worden.

Het belang van dragen

Als een baby huilt, is dat niet voor niets. Het roept om hulp.
Langdurige stress, kan op den duur zelfs hersenschade bij het kind veroorzaken.
Maar als het kind zich gehoord en gezien voelt en de ouder gaat uit van wat het nodig heeft, dan blijft het instinctieve vertrouwen van het kind intact.

https://www.youtube.com/watch?v=8uT5szP-V3E
Natuurlijk ouderschap: Het belang van babydragen