Hoe ik leerde hoepelen. Impressie van Kinderfestival

Deze zomer was ik op een festival voor kinderen. Via Hein, een gezamenlijke vriend was ik last minute uitgenodigd.
Het programma was volgeboekt maar ik kon meedraaien en tevens mijn boek Wat je niet verteld is presenteren.

Samen met mijn goede vriend Vardhan ging ik ernaartoe. Het was ruim 2 uur rijden. We namen de tent mee. Het was nog spannend of we op tijd zouden komen. Een oude dame voor wie hij mantelzorger is was de nacht van donderdag op vrijdag gevallen en moest voor controle naar het ziekenhuis. Dat melde ze pas toen hij al onderweg was. Het personeel kwam het wel goed uit dat Vardhan dit zou regelen.
Al dagen van tevoren had hij gezegd dat hij vrijdagavond weinig tijd zou hebben.
Uiteindelijk is hij wel mee naar het ziekenhuis gegaan, maar heeft haar daar keurig overgedragen.

Hij ging niet mee naar de onderzoekskamer. Met de regiotaxi kon ze prima terug komen. De arts stemde daar mee in.
(Toen Vardhan om elf uur s avonds belde, bleek ze nog in het ziekenhuis te zijn zo lang duurde dat onderzoek. Gelukkig was haar val met een sisser afgelopen. Er kwam niets ernstigs uit het onderzoek. Als hij was gebleven tot het eind, dan hadden we zeker de aansluiting met het festival gemist. De opening was op zaterdag 11 uur.)
We kwamen pas rond 23:30 uur aan. In het donker zetten we de tent op. Daarna hadden we in de schuur nog even gepraat met de eigenaar van het terrein en zijn vrouw. Hein was ook van de partij.
Onze standplaats bleek een dynamisch energieveld. We konden daar beiden de slaap niet vatten. We waren klaarwakker. Pas na uren vielen we in een vredige slaap.

Ceremonie

Aan het begin van het festival was er een soort welkomsceremonie. Een jonge moeder met een kindje van ongeveer een jaar in een draagdoek, nam het woord. Zij gebruikte daarvoor een microfoon.
Het kleintje ging steeds sputteren en huilen. Ik vermoedde waarom. Het versterkte geluid kwam vlak bij haar hoofd.
Tijdens de openingsdans sprak ik de moeder voorzichtig aan. Ik vroeg of ze ook zonder microfoon kon spreken, haar kindje had last van het geluid. De deelnemers konden het zonder ook wel verstaan. “O, dat is het waarom mijn dochter huilt!” zei ze verrast.
Ze bedankte me en liet de microfoon links liggen. Inderdaad was ze nog steeds prima te verstaan en haar dochtertje was veel rustiger en vrediger. Ze huilde en piepte niet meer.

Een van de deelnemers had het ook opgemerkt.
Met de moeder had ik achteraf nog een mooi gesprek. Hoe fijn ik het vond om te zien dat alle baby’s gedragen werden, en in hun natuurlijke habitat waren. Wat had ik hier naar gesnakt.
Door de Kindermuziekband Klankkleur, waar mijn vader in speelt, kwam ik geregeld op festivals. Na het stilvallen van Klankkleur viel dat ook een beetje weg.
Er waren hier veel vrijgevochten en inspirerende mensen. Zowel ervaren festivalgangers als ouders en kinderen die voor het eerst aan zoiets deelnamen.
Met een moeder had ik een goed gesprek over haar zoon van acht.
Vardhan kon een jonge moeder helpen die door een wesp in haar voet was gestoken. Ze liep mank. Maar met Vardhan zijn zorgen verdween de pijn en liep ze weer gewoon.

Impressie

Er waren veel activiteiten waarbij kinderen vrij konden spelen. Zo konden ze hoepelen, waren er opblaasbaden en was er zelfs een Opblaas-Eenhoorn die water spoot.

Er was een bouwplaats met allerlei plastic buizen, waar de technische kinderen zich mee bezig konden houden. Het viel me weer eens op hoe zelfsturend zelfs de jongste kinderen kunnen zijn als ze zich vrij kunnen bewegen.
Volwassenen hoeven alleen op hen toe te zien en hen op te vangen als ze steun nodig hebben.

Deelnemers konden hun akoestische instrument meenemen.
Her en der klonken mooie ‘optredens’. Vooral de Hang paste hier helemaal. De heldere, soms tere klanken van de Hang waaierden over het terrein. De muzikanten gingen erin op en leken wel in diepe vrede.

Klankkleur zou niet hebben misstaan hier.
Helaas is mijn vaders band momenteel niet actief. Corona en persoonlijke omstandigheden hebben de band op pauze geplaatst. Er zijn wel CD’s te koop.
Ook zijn er plannen om Klankkleur weer op te starten. Er is nieuw materiaal.

Even waande ik me op dit festijn in een andere maatschappij. Een vrijplaats waar zowel volwassenen als kinderen vrij kunnen spelen en creatief kunnen zijn.

Er lagen hoepels in verschillende maten; zowel kinderen als volwassenen konden naar hartelust hoepelen.
Sierlijk draaiden de hoepels om hun heupen. Sommige lieten zelfs meerdere hoepels tegelijk draaien.

Ik ben absoluut niet handig. Vaak viel de hoepel bij mij loodrecht naar beneden, terwijl ik ijverig mijn heupen draaide. Soms ging de hoepel een paar keer heen en weer, schots en scheef voordat die op de grond belandde en nooit bleef die mooi om mijn lichaam draaien.
Van het een op het andere moment kreeg ik door hoe het werkte. Nota bene keek ik het zelfs af van een jongetje van drie jaar.
Ik zag dat hij de hoepel een zwaai gaf. Dat gaf het momentum om de hoepel om zijn middel te houden.
Dat probeerde ik ook en vervolgens hoepelde ik alsof ik nooit anders gedaan had.
Goed, niet minuten achter elkaar maar lang genoeg om in een flow te raken.
Met een leuk, spontaan meisje van vijf of zes jaar heb ik nog een hoepel over gerold. Allebei lachten we van pret.

Het eten was geregeld door middel van Potluck. Zo waren er verschillende gerechtjes, waaronder soep, salade, tortilla’s en scheurbrood.

De avond werd besloten met een kampvuur. Er was een discolamp die op het vuur scheen. Daardoor ontstond er een soort lichtspiraal van allerlei kleuren. Er waren twee dansende mensen in een soort vlinderpakken. Hun vleugels waren doorzichtig met prachtig licht in heldere kleuren. Ze bewogen vloeiend.
Er kwamen ook enkele vuurspuwers. Dat vond ik minder passend op een Kinderfestival.
S avonds laat moesten we de tent nog verplaatsen naar een rustiger gedeelte, zodat we goed konden slapen. We kwamen vlak bij een weide met heel kleine pony’s. Het paste goed bij het sprookjesachtige van het Festival. Daar voelde het vredig.

Verregend

De tweede dag was bijna helemaal verregend. Er was al 80% regen voorspeld. Vaak wordt dan bedoeld: 80% kans op regen. Maar in werkelijkheid regende het 80% van de tijd. En hard. Door een beetje regen laat ik me niet tegenhouden, maar nu goot het echt.
Door de regen zat ik uren opgesloten in een tent. Het was een soort Tipi, ongeveer zo ruim als mijn slaapkamer, maar dan rond.
Vardhan en ik kregen namelijk een goed contact met een vrouw die sinds kort op een kinderdagverblijf werkte. Haar tent stond in de buurt van waar onze tent nu stond.
Als activiteit liet ze kinderen dromenvangers maken. Veel kinderen hebben last van enge dromen, dus ik vond het geen gek idee. Het geruststellende gevoel kan maken dat kinderen makkelijker slapen.
Het trof me hoe rustig en geduldig de dame de bedoeling uitlegde, op een manier die kinderen aanspreekt.
Mooi om te zien hoe rustig en geconcentreerd kinderen aan hun dromenvanger werkten.
Vrij spelen was er bijna niet meer bij. Er waren vooral besloten activiteiten.
Hein gaf die dag een workshop waarin hij uit een van kinderboeken voorlas en de kinderen konden tekenen wat zij voor zich zagen. Hij stond onder een afdak.
Ik had er graag bij willen zijn, maar het was daar al aardig vol.

Kind gevonden

Op een gegeven moment begon het me te benauwen om daar maar te zitten en toe te kijken. Zelf een dromenvanger gaan maken, daar voelde ik weinig voor. Dan zat ik daar weer aan vast.
Ik ging op stap om wat te eten in de gemeenschappelijke ruimte een voelde me meteen beter. En niet alleen omdat ik iets in mijn maag had.
Op de plek waar eerst onze tent stond, stond nu een andere tent. Vanuit die tent klonk een panisch gehuil van een klein kindje. Ik hoorde ook de geruststellende stem van de vader. Het gehuil zakte al snel af. Misschien had het kindje naar gedroomd.
Ik dacht dat het wel goed zat en ging mijn eigen weg.
Toen ik weer langs die tent kwam, hoorde ik opnieuw dat gehuil. Nu hoorde ik geen volwassene. Ik vroeg duidelijk of er een volwassene in de buurt was. Het bleef angstvallig stil op het gehuil na.
Ik beende meteen naar de schuur om te kijken of een van de ouders daar waren en om melding te maken dat er een kindje alleen was achtergelaten.
Hein wist van wie het kindje was. Tijdens een workshop van hem was het kindje ziek geworden en moest overgeven. Meteen ging hij de ouders zoeken.
Een lieve dame die ook een workshop gaf, liep met me mee naar de tent. Samen gingen we kijken.
Daar zat een klein, doodsbleek meisje, met grote ogen van angst. Vriendelijk zei de dame dat ze wilde helpen papa en mama te vinden en vroeg haar: “Mag ik je optillen?”
Natuurlijk was ze te klein en te bang om te antwoorden. Als een konijn dat in een koplamp kijkt, bleef ze ons aanstaren.
Ten slotte tilde de dame het meisje voorzichtig op. Ik sloot de tent af.
Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje dat er een kindje was gevonden dat helemaal alleen was.

Herenigd

De vader kwam aanlopen. Hij was ook geschrokken en leek dankbaar dat we ons over hun dochter hadden ontfermd. Hij nam haar over, hield haar in zijn armen. Het kindje hapte naar adem en snikte na van de schrik. Wanhopig klampte ze zich aan haar vader vast.
Eerst maar even bijkomen, veilig bij papa.
De toedracht was idd dat het meisje ziek was geworden. De vader had snel de tent opgezet, zodat ze kon slapen.
Toen zij sliep, liep hij naar de auto omdat hij iets moest pakken. (Kon dat echt niet even wachten?)
Als Vardhan iets uit de auto moet pakken, duurt dat minimaal een kwartier. De parkeerplaats is best een eindje lopen.
Het is bekend dat kindjes aan het begin licht slapen. Als de ouder de ruimte verlaat, dan registreert zo’n kindje dat en wordt wakker. Dan was het ook nog eens een dynamische plek.
Nu was de vader zelfs het terrein af gegaan en niemand wist ervan. Niemand kon even een oogje in het zeil houden.
Ik bedankte de dame die zich over het meisje had ontfermd.
Het was een emotioneel moment. Ik voelde me ziek.
Gelukkig zag ik naderhand dat het kind herenigd was met beide ouders en weer was opgeknapt. Ze draaide zelfs weer mee, veilig vanaf de schoot van mama of papa. Ze toonde onderzoekend gedrag.
Na afloop tijdens de afronding bedankte de organisator mij en Vardhan voor het verbinden.

Wil je dat ik meekijk naar mogelijkheden om kinderen vrij te laten spelen? Hoe je in deze maatschappij een natuurlijke habitat kan vinden? Neem dan gerust contact op.

Sarah Morton
kind-zijn@kpnmail.nl
Tel: 06-83992975

Bekijk hier Wat je niet verteld is