Ervaringen

Hoi Sarah,

Bedankt voor je reactie, sorry dat ik zo laat reageer maar ik ben chauffeur en dus niet heel veel thuis achter m’n laptop.

Ik ben bezig met de band met mijn zoon te herstellen en ga regelmatig met hem naar de bioscoop.

Ook is er een bijstandsuitkering aangevraagd omdat Wajong is afgewezen, nu heb ik met hem afgesproken dat ik hem wegwijs ga maken met zijn financiën en zo hoop ik het contact weer wat te herstellen omdat dat de laatste jaren niet optimaal geweest is.

De komende tijd wil ik nog even kijken of het begeleid wonen de juiste oplossing is en of hij de ruimte krijgt om zich te ontplooien en hij ook gestimuleerd word om zelf te denken.

Ik ga in ieder geval met hem praten en hem laten weten dat ik vertrouwen in hem heb en hem vertellen dat hij zelf beslissingen kan nemen over zijn eigen leven, en dat ik hem zal steunen en helpen.

Je hebt me enorm geholpen met je verslag waardoor ik er nu anders in sta en hem beter begrijp.

bedankt

groeten Erik

PS:

Ik had je gegoogeld en zag dat je ook schrijft over natuurlijk ouderschap, echt super!!  Damien heeft een zusje van 2( Lotus ) die we natuurlijk opvoeden en we echt vanuit ons hart groot brengen.

Ook zitten we in een thuisonderwijsgroep samen met andere natuurlijke ouders.

Leuk om te lezen dat jij ons begrijpt en niet zoals veel anderen voor gek verklaart.(waar we ons overigens niets van aantrekken)

“Hallo Sarah,

mijn dochter, ze is zeven jaar, heeft klassiek autisme en terwijl ik naar info hierover op zoek was kwam ik jouw naam tegen. Ik heb gelezen hoe jij je schooltijd op een ZMOK school hebt ervaren. En deze ervaringen zijn zó herkenbaar voor mij. Ze behandelden mijn talentvolle dochter als iemand die niet veel kan en niet veel in haar mars heeft. Heel erg bedankt voor het delen van je ervaringen en ik ga je boeken lezen.
Toen ik merkte hoe vreselijk ze op de cluster 4 school met mijn dochter omgingen, heb ik haar niet meer naar school laten gaan en ik heb steun gezocht bij een kinderpsychologe. Daarna heb ik, met knikkende knieën, de leerplichtambtenaar gebeld. Het wordt gedoogd dat Gwen nu niet naar school gaat. En daar is Gwen zoooooo blij om. In mijn zoektocht naar een nieuwe school, ben jij zo’n enorme steun voor mij. En ik lees bijna dagelijks jouw site Kind-Zijn. Jij geeft mij ’t vertrouwen dat ik het wel goed zie en voel. En daarbovenop ben ik emotioneel enorm gegroeid door wat je schrijft.

Groeten Ine”

“Mijn peuter van twee jaar had nachtmerries. Hij kon behoorlijk in paniek wakker worden. Lange tijd vroeg ik me af wat dit kon zijn; gekke veranderingen, spannende films of gebeurtenissen die hem bang gemaakt konden hebben kon ik niet achterhalen, maar wat dan wel? Ik kwam op de site van Sarah terecht en was benieuwd of zij me kon helpen. Ik maakte een afspraak met haar en ze kwam vervolgens al gauw een middag op bezoek. Sarah observeerde vooral en stelde een aantal vragen. Uiteindelijk vermoedde ze dat mijn zoontje en ik nog steeds moeite hebben met het verwerken van de bevalling en met het feit dat hij daarna vrij snel bij me werd weggehaald om aan de ademhalingsapparatuur te gaan. Een hele nacht alleen, zonder de nabijheid en warmte van zijn moeder.
Het raakte me toen Sarah dat zei dus ook ik vermoedde dat ze gelijk kon hebben. Ze gaf me een aantal tips, waaronder samen met hem zijn geboorteboek bekijken en hem vertellen over de eerste dagen vanaf zijn geboorte. Mijn zoontje en ik namen na Sarah haar vertrek dagelijks het boek ter handen om de start van zijn leven te bespreken. Hij begon er zelf naar de vragen, net zolang tot de behoefte minder werd en zijn nachtmerries ook daadwerkelijk afnamen en verdwenen. Dank je wel Sarah, voor je inzichten!”
Esmarel Gasman.

Lees ook: Stressloos bevallen?

Stressloos bevallen!?

“Beste Sarah

Ik ben in augustus 2014 begonnen met de opleiding practitionar autisme.
De reden hiervoor is dat ik moeder ben van een geweldige zoon van 19 met autisme.
Ik was echt onder de indruk van jouw boek.

Ik, als moeder, heb ik eerste instantie gereageerd vanuit de beperkingen. Leidend (of is het lijdend) hiervoor waren de diverse hulpinstanties. Ik volgde klakkeloos op wat werd aangedragen. Want…. Zij zouden het allemaal wel weten… Werken met pictogrammen. (wat alleen maar aversie opwekte bij Youri). Naar de logeeropvang (terwijl hij het vreselijk vond om uit zijn omgeving te zijn en het moeilijk vond om in groepen te functioneren. Weer naar de cursus Sociale vaardigheden gestuurd, terwijl het benoemen van de emoties inmiddels er ingestampt was. De grootste fout die ik gemaakt heb in de opvoeding van onze bijzondere jongen is dat ik probeerde hem zo “gewoon” mogelijk te laten zijn. De maatschappij heeft een kader bedacht en, met alle beste bedoelingen, wilden wij hem in dit kader proppen. Door veel vallen en opstaan heb ik nu geleerd naar Youri te luisteren. En proberen een paar stappen terug te denken. Niet alles te beredeneren vanuit het “ gewone” perspectief, maar kijkend naar een “ afwijkend” perspectief. Door deze wending in denken hebben we veel kunnen bereiken. Het blijft echter een zoektocht en altijd is er de vraag: bieden we hulp of zijn we aan het betuttelen?
Soms vraag ik me wel eens af wie er nu “ afwijkend” is. Youri beredeneert alles vanuit: “what your see, is what you get”. Niks verborgen regels, niks non-verbale communicatie, niks contextueel plaatsen. Als we allemaal autistisch zouden zijn dan zou het leven toch veel eenvoudiger kunnen zijn? Het leert ons om te luisteren. Deze maatschappij is snel, snel, snel. Door tijd te nemen kunnen we ook beter luisteren.
Hulpverleners adviseren vaak om niet mee te gaan in de fixaties en de belevingswereld van je kind. Je zou ongewenst gedrag belonen en in stand houden. Maar…… laat je je kind er zo niet alleen voor staan? Ik denk juist dat het de band versterkt met je kind om mee te gaan in zijn wereldje. Het geeft een opening voor communicatie. Het kind moet zichzelf kunnen zijn.

Wauw. Jouw stuk over Kind-Zijn.

Dit is precies zoals ik het ervaar. Ik ben het 100% met je eens. Door deze aanpak hebben we Youri weer teruggewonnen.
2 jaar geleden zat hij in een heel diep dal. Hij ging zijn heil zoeken in drugs.
Ik stuur je bijgaand stuk toe wat ik 1.5 jaar (uit wanhoop) heb geschreven.
Door de benadering zoals jij die beschrijft voelde Youri zich begrepen. Onbegrip was het grootste struikelblok.”

Patty

“Toen ik op Sarah’s website terecht kwam, bekroop mij het gevoel, dat ik op een bijzondere plek was beland! Met veel interesse heb ik een aantal van haar stukken gelezen en merkte een lichte jaloezie opkomen. Bij mij spelen opgelegde waarden van de maatschappij nog een grote rol in mijn gevoelsleven, ze zitten vaak in de weg. Sarah is in staat door haar ervaringen en gevoeligheid onbevangen en liefdevol te kijken naar ouders en kinderen. Ze heeft de waarden van de maatschappij achter zich gelaten en haar eigen gecreëerd. Ze kan vol met haar intuïtie leven, iets om heel trots op te zijn!

Ik las het verhaal van Sarah over de nadelen en gevaren van een fopspeen en besefte dat ook mijn twee kindjes regelmatig de fopspeen toegeschoven kregen. Het bracht me even in verwarring, maar mijn moedergevoel werd wakker en zorgde ervoor dat ik het ‘’(on)schuldige’’ tuutje buiten handbereik legde, om te kijken wat er gebeurde. Na een korte onderzoeksperiode kon ik makkelijk tot de conclusie komen dat de meeste momenten, waarbij ik dacht dat mijn dochtertje de speen wilde, ze die eigenlijk helemaal niet wilde. Er zat een boertje dwars of ze wilde gewoon even contact maken of iets dergelijks. Alleen de momenten waar ik haar niet de aandacht kan geven die zij verlangt (in de auto of het naar bed brengen van haar grote broer) werkt een speentje tevredenstellend. Het speentje gebruikend voor een korte vervanging lijkt haar geen kwaad te doen. Na het lezen van Sarah’s artikel, grijp ik niet meer uit gemak naar het fopspeentje en kan daarmee mijn dochtertjes eerste verslaving in de hand houden.”

Door Esmarel Gasman (Oermoeders van nu)
www.facebook.com/oermoedersvannu