Wat je niet verteld is…

Wat je niet verteld is geeft kinderen hun stem terug en toont aan wat er moet veranderen om hen onbelemmerd, gelukkig en natuurlijk te laten opgroeien. Wat ervaren kinderen in de baarmoeder, in het gezin en in de maatschappij? Het boek gaat in op invloed van de kindertijd op iemands leven en de gevolgen daarvan voor de samenleving. Hoe kinderen hun persoonlijkheid ontwikkelen. Opvoedkundige dogma’s, over stress, haast en kramp. Wat alledaagse momenten, zoals in de buggy, voor invloed hebben op een kind. De rol van deskundigen en zinniger manieren om mensen te helpen.

“Soms denk ik wel eens dat de kosmos het zo bedoeld heeft dat er twee mensen nodig zijn om een kind te maken, om hen te leren harmonisch en zinnig met elkaar om te gaan. Maar ook met het kind. Een drie-eenheid. Waarbij de behoeftes van alle betrokkenen vervuld worden. Onze huidige sociale en economische modellen staan daar denk ik haaks op. En pas als we onze kinderen een zinnige habitat kunnen bieden, hebben we de sleutel voor een mooiere wereld in handen. Maar dat lukt pas als we totaal eerlijk naar ons zelf durven te kijken. Alle gevoelens, gedachten, wensen onderzoeken. En inzien dat ‘schuld’ en ‘taboe’ onzinbegrippen zijn. En dat er een veel mooiere wereld haalbaar is. Sarah’s boek neemt je mee op die tocht…” Iwanjka Geerdink.

Wat je niet verteld is staat nu ook op Omero, de zoekmachine voor boeken.

www.omero.nl/auteurs/m/o/sarah-morton/

Recensie(s)

De auteur (1987) hekelt in haar lijvige betoog de liefdeloosheid waarmee kinderen worden opgevoed. Vanaf de baarmoeder tot ver in de schoolleeftijd pleit zij voor een natuurlijker aanpak niet gehinderd door wat gangbaar is of wat de deskundigen voorschrijven of wat de maatschappij verlangt. Deze thema’s komen in de eerste drie delen aan bod. In deel vier geeft zij suggesties hoe je zo gezond en gelukkig mogelijk kunt leven en in deel vijf schetst zij een beeld van hoe een harmonieuze samenleving eruit zou kunnen zien en wat je daar zelf aan kunt bijdragen. De auteur die een vorm van autisme heeft en daar twee boeken over heeft geschreven, geeft blijk van een diep inzicht in oorzaken van vreemd gedrag en put in haar voorbeelden ook uit eigen ervaring. Afgezien van een aantal redactionele fouten is de tekst toegankelijk hoewel de veelheid aan informatie soms wat opsommerig wordt. Tot slot een nawoord waarin de auteur haar pessimistische kijk op het opvoedingsklimaat in de huidige samenleving enigszins relativeert, een literatuurlijst en bronvermelding. Volle bladspiegel, kleine letter.

S. Roest-Mouissie
Biblion