Herkent u dit?

Uw kind zit in zijn hoofd en er komt alleen maar gedonder uit. Het wil van alles en wil van alles niet. U bent consequent, reageert pedagogisch verantwoord op het gedrag van uw kind. U draagt oplossingen aan en denkt mee. Maar u kunt ook grenzen aangeven. Het lijkt allemaal niet te helpen.
De trukendoos raakt leeg, net als uw energiepeil.

Een kind reageert op uw gemoedstoestand

Ten eerste: Niemand is perfect. We maken allemaal fouten. Gelukkig maar.
En zelfs de liefdevolste en betrokken ouders krijgen wel eens te maken met boze en opstandige kinderen.

Uw kind reageert niet alleen op wat u zegt en doet, maar ook op welke gevoelens en oordelen u heeft. Ook al uit u uw oordelen over het kind niet, hij voelt het toch aan.
Bijna alle kinderen zijn gevoelig voor sfeer. Wat ervaren ze liever? Uw liefde, vreugde en vertrouwen, of uw boosheid, verdriet of bezorgdheid?
Maar 8% van de communicatie gaat via woorden.
De rest is lichaamstaal en bijvoorbeeld de klank van uw stem.

Maar hoogstens 5% van ons gedrag is bewust gestuurd. De overige 95% doen we op de automatische piloot. *

Als u bijvoorbeeld vriendelijk probeert te klinken, terwijl u eigenlijk boos bent, dan klinkt er toch een valse noot.
Het is niet erg om wel eens boos te zijn. U voelt wat u voelt. Daarmee houdt u niet minder van uw kind. Boosheid wordt pas een probleem als u zich gaat afreageren.

Of u zich werkelijk verbonden voelt met uw kind, is vaak nog belangrijker dan hoe u uiterlijk reageert.
Een kind kan uw gemoedstoestand ook spiegelen.

De verbinding herstellen met uw kind

Om weer tot een goede samenwerking met het kind te komen, is het van belang dat u uw eigen gevoelens en oordelen oplost. Niet door ze weg te drukken, want dan worden ze alleen maar sterker.
Maar bijvoorbeeld door ze te onderzoeken, te mediteren en ze vervolgens los te kunnen laten.
Emoties of overtuigingen ontzenuwen gaat niet met een vingerknip. Het is vaak een proces.
Soms kan de lucht in een keer geklaard zijn, waarna er ten slotte weer wolken voor de zon trekken.

Kinderen reageren op elke positieve ontwikkeling, ook op de eerste aanzet, dus niet pas als u uw einddoel heeft gehaald. Een kind leeft van nature in het hier en nu. Hij houdt niet bij hoeveel vooruitgang u al heeft geboekt. Hij reageert op dat wat er NU is. Hij kan niet anders.
Zolang u zich beweegt richting liefde, blijheid en levenskwaliteit, zal uw kind ook meeresoneren.

Wanneer u uw eigen gevoelens heeft opgelost, merkt u dat het kind ook weer zijn hart kan openen voor u. Omdat de negativiteit eruit is gehaald.

Ik ben zelf ook niet Roomser dan de Pauls, dus ik heb zelf ook last van negatieve oordelen en oordelen.

Als een kind steeds de strijd opzoekt

Een andere situatie, uw kind zoekt steeds de strijd op.
Ten eerste kun je je afvragen: Is het waar? Zoekt hij echt ieder moment de strijd op?

Gio Vogelaar, met wie ik lezingen geef, heeft veel geleerd van de jongeren voor wie hij verantwoordelijk was. Hij heeft jaren geleden op een Internaat gewerkt en daar waren elke dag wel conflicten. Hij hield zich staande door zich vast te houden aan de regels, hard en consequent.
Totdat hij echt leerde kijken naar wat de jongeren hem wilde duidelijk maken, wat er achter het gedrag lag. Zij hebben hem de ogen geopend. Hij ervoer dat als hij van mens tot mens in gesprek ging en hen echt serieus nam, dat ze graag contact wilden en wilden samenwerken. Hij ging hen echt zien.
Als je een kind wil leren om uit de strijd te stappen, dan ben je zelf als volwassene het voorbeeld.
Dus stap zelf het eerste uit de strijd.

Ik zie vaak dat als kinderen agressief zijn, dan (een van) de ouders ook vol ingehouden agressie zit.
Of dat als een kind dwingend is, de ouder dat ook is. Wat was er eerder? Het kip of het ei?.
Ik zou zeggen: De kip, want ik heb nog nooit gehoord van een ei die een kip uitbroedt.
Als je dat vertaalt naar ouderschap, is het dus logisch dat de ouder en opvoeder het kind grootbrengt en niet andersom.
U kunt een kind dus moeilijk verantwoordelijk houden voor gedrag wat u zelf ook vertoont.
O, kinderen zijn er goed in om u te confronteren met uzelf, zowel de zonnige kanten als schaduwkanten.

Liefde en vertrouwen

Het voornaamste wat een kind nodig heeft is liefde en vertrouwen. Plezier hebben in het leven.
Kunnen zijn wie hij is en zijn eigen creativiteit kunnen leven. Dat hij zich fijn voelt thuis.
Dat klinkt misschien een beetje vaag, maar is het niet. Dit gaat over het leven zelf.
Een baby is eigenlijk puur natuur. Hoe kunnen we zorgen dat hij bij zijn natuur kan blijven?
We hoeven een kind niet van alles te verbieden, we kunnen vooral op hen toezien.
Wanneer voelt u zich veilig bij iemand? Als u ruimte krijgt om de eigen flow te volgen, of als iemand de hele tijd achter u aanloopt met verboden en eisen? ‘Hup, hup, schiet nu op? Ik heb je al vijf keer gezegd…’
‘Oké, ik snap dat u op tijd moet zijn, maar vaak jagen ouders hun kinderen ook op uit ongeduld.
Als iemand mij opjaagt, blokkeer ik alleen maar. Ik ga dan niet sneller, al probeer ik het wel.
Gras groeit ook niet sneller door eraan te trekken, de kans is wel groot dat het sprietje breekt.
Stel, uw kleuter moet op tijd op school zijn. Zulke jonge kinderen kunnen nog niet zo veel met klokkentijd. Zij kennen alleen hun biologische klok. De sleutel ligt ‘m in meer tijd nemen en meer plezier. Zo gaat het meer ontspannen en hopelijk zelfs sneller.
Sta bijvoorbeeld anderhalf tot twee uur voor vertrek op. Zo is er ruimte om spelenderwijs te douchen, te ontbijten en ook nog schoenen en jas aan te trekken.
En ja, soms lukken al die handelingen ook in drie kwartier, maar vaak gaat dat niet.

Natuurlijk gezag

Tegelijk verlangen kinderen een natuurlijk gezag. Want als de ouders niet de leiding hebben, wie dan? Iemand moet het doen.
Dus vaak zijn kinderen dwars om een goed functionerende ouder te ‘eisen’.
Uiteraard wil je de wil van het kind niet breken, want dan kan hij een push-over worden voor anderen, ook voor mensen met kwade bedoelingen.
Als uw kind u vertrouwt, zal het graag uw voorbeeld willen volgen.

Het belang van spelen en bewegen

Kinderen hebben hiernaast de behoefte om zich te uiten.
Als ze de gelegenheid krijgen om te spelen en bewegen, hoeven ze minder op te kroppen.
Spelen en lichamelijk actief zijn is ook een manier om ervaringen en gevoelens te verwerken.
Kinderen uiten zich nu eenmaal lichamelijk. Als een kind blij is begint hij bijvoorbeeld spontaan te dansen.
Voor peuters die nog weinig controle hebben over hun emoties en over zichzelf, is bewegen nog belangrijker.

Heeft u vragen of behoefte om in gesprek te gaan over dit thema?
Mail mij dan gerust: redactie@dus-sarah-morton.info